Ja, die poef heeft heel wat te vertellen
De poef kan heel veel vertellen
Zitpoef
In de jaren tachtig van de vorige eeuw zag je ze regelmatig in de woonkamers, de zitpoef of kort gezegd de poef. Veelal waren ze van leer gemaakt en uitgezocht op de kleur die bij het interieur paste.
Ons eerste huis stond in Hulst (Zeeuws Vlaanderen) waar ook de grote meubelwinkel van Morres was gevestigd. Iedereen van buiten Zeeuws Vlaanderen sprak de naam verkeerd uit. De klemtoon hoort op de tweede lettergreep te liggen. Naast de Rotterdamse R was het dus voor iedere Zeeuws Vlaming herkenbaar door mijn uitspraak waar mijn roots lagen.
Vrijwel onze hele inrichting was gekocht bij d’n Morres en dus ook onze poef. Groot en rond. De zijkanten van bruin leer, de bovenzijde een lappendeken van verschillende kleuren leer.
De poef is altijd bij ons gebleven. Hij is inmiddels 42 jaar oud en heeft flink te lijden gehad van de tijd en van ons, mijn vrouw en ik.
Onze poef was een interieurobject voor de sier, een zitplek, een bijzettafeltje en een emotiezone.
Na een lange dag werken vielen we even neer op de poef. Als ik verdrietig was lag ik over de poef. Als ik boos was schopte ik tegen de poef Dit deed ik trouwens ook als ik erg blij was, dat schoppen tegen de poef.
De poef is meeverhuisd van Hulst, naar Nieuwerkerk a/d IJssel, naar Spijkenisse en naar Bleiswijk. Weggepropt in een grote bestelbus om te zorgen dat kasten niet verschoven, weggelegd op plekken waar we hem niet konden vinden, ingepast in een interieur waarbij hij niet paste.
Ja, hij heeft veel meegemaakt die poef van ons. De rits aan de onderzijde sloot niet goed waardoor er piepschuim balletjes uitrolden. De lokale kleermaker heeft hem opnieuw opgevuld Helaas was het resultaat van deze botox behandeling net zo bedroevend als het gebotoxte gezicht van Marijke Helwegen. Met veel slaan, stompen en springen lijkt hij weer op wat hij ooit was, een mooie poef.
Onze poef heeft alles doorstaan, maar de tijd is hem aan te zien. De kleuren zijn vervaald, de vorm is uitgezakt en er zit zelfs een klein gaatje in het leer.
Maar de poef is veel meer. Het is één brok herinnering aan zoveel momenten in de afgelopen 42 jaar.
Hij heeft meegemaakt dat we de slagerij kochten en zo blij waren. Hij was erbij toen we kerstavond dodelijk vermoeid thuiskwamen na een nacht doorwerken. Hij zag ons thuiskomen na de heropening van de winkel. Hij ving de tranen op nadat we bestolen zijn door een medewerker. Hij kent de teleurstelling na de mislukte verkoop van de winkel. Hij kent het chagrijn van het werk dat ik in eerste instantie niet leuk vond. Ja, als die poef kon praten zou hij heel wat te vertellen hebben.
Hij zou vertellen dat door stug volhouden en ondanks, of is het dankzij alle klappen en schoppen, zijn uiterlijk nu retro is, en dat is het nieuwe modern.
Als beloning heeft hij een plekje in de woonkamer, goed in het zicht.
Ja, die poef heeft heel wat te vertellen. Als hij maar niet begint te zeuren over dat vroeger alles zoveel beter was.