Samen op de boulevard

Scheveningen zondag 13 november 2022. Het is een zonovergoten dag en eigenlijk veel te warm voor de tijd van het jaar. De boulevard, het strand, de terrasjes zijn vol met dagjesmensen.

Zomerjasjes, rokjes, korte broeken ja zelfs een paar badgasten in zee. Nu was ik al zeker 5 jaar niet op de boulevard geweest en ik keek mijn ogen uit. Aan de noordzijde is alles vernieuwd, een werkelijk prachtig nieuw paviljoen met organische vormgeving is een echte blikvanger. Het Kurhaus baad zich in de herfstzon en straalt iets uit van haar oude allure.

Maar het is herfst. Het jaargetijde van storm, wind en regen. ’s Avonds nadenken over de sinterklaas surprises. Stres over wat te doen met kerst. Wie nodigen we uit? Wie nodigen we juist niet uit? Wat zetten we op tafel? Wordt het de traditionele rollade of toch Flappie?

Maar nu denk ik niet na, ik geniet van het zonnetje. We lopen ook na 42 jaar nog steeds hand in hand. Ik tuur over de boulevard en kijk ik of mijn gedroomde toekomst kan zien, tenminste de toekomst waar ik op hoop zoals Paul van Vliet het bezong.

Boven op de boulevard
Zitten hand in hand
Twee oude mensen bij elkaar
Kijken naar het strand
In de schaduw van het leven
In de kantlijn van de tijd
Veel verloren
Maar gebleven
Is de tederheid

Niet iedereen is zo’n toekomst gegeven. In de tijd wordt veel verloren aan geliefdes en vrienden. We leven in een wereld van agressie en geweld. Een tijd waarin helden van hun voetstuk vallen, oude zekerheden verdwijnen en normen vervagen.

Wat is gebleven?
Wat kunnen we geven
Wat kunnen we ontvangen
Waar kunnen we naar verlangen
Is een beetje tederheid

Laten we in de maand december met, Sinterklaas en kerstmis, het cadeau van tederheid geven.