Het is weer voorbij de mooie zomer zong Gerard Cox in een liedje uit 1973. Het was dit jaar ook een prachtige zomer. Helaas was er ook veel minder goed nieuws te melden. Corona is nog steeds niet uitgeraasd, de stikstofcrisis, de inflatie. Het zijn problemen die veel maatschappelijke onrust teweeg brengen. De verwachting is dat we een spreekwoordelijke warme herfst tegemoet gaan.

Maar zoals Monique Smit zingt in het kinderliedje blaast de wind de blaadjes van de bomen en krijgt alles een nieuwe kleur. Herfst is in de natuur een afsluiting van de groei- en bloeiperiode, maar daarmee ook de basis voor de periode van rust in de winter.

De zomer was lang en warm maar bracht veel kilte in de samenleving. Verschillen werden tegenstellingen, tegenstellingen  werden onverdraagzaamheid, onverdraagzaamheid werd geuit in wangedrag. Laten we hopen dat de winter lang wordt en de mensen weer bij elkaar brengt. Samen bij de haard en elkaar omarmen en verwarmen. Het is toch zoals Willeke Alberti zong: De winter is lang zonder jouw liefde.

Na de winter komt de lente. Het jaargetijde dat je blij wordt van alles wat groeit en bloeit. Dat je zorgen weglacht en als je blije mensen ziet dat je aan Toon Hermans denkt en wil zingen van: is dat de spring madam?

Toon Hermans was de artiest die ieder in jaargetijde, op iedere donkere dag, bij iedere huilbui het zonnestralen kon laten regenen (Acda en de Munnik) Misschien was hij wel de filosoof die begreep dat het leven een ballonnetje is wat danst in de wind.