Dinsdagmiddag om precies 2 uur kom ik aan bij de werkspoor kathedraal. Het woord kathedraal is voor mij synoniem voor een bisschoppelijke kerk. Gelukkig was deze kathedraal niet in gebruik voor religie maar voor de verheerlijking van het vlees.

Voor de entree staat een rij mensen te wachten op de blauwe loper. Zo mocht ik mijzelf te veel eer willen toedichten werd ik hier met twee voeten op de blauwe loper gezet. Een rode loper is volgens het internet een statussymbool en voorbehouden aan mensen met “aanzien”.  Dan zal blauw wel voor de plebs zijn.

Binnen kreeg ik een koord met een groot soort medaille om mijn nek. Met een beetje fantasie leek het wel een ambtsketen. Rondom het koord stonden de namen waarvan ik dacht dat zij mij wilden spreken. Met het hoofd in de nek, borst vooruit stapte ik naar binnen, ik was tenslotte zeer belangrijk.

Maar niemand kwam naar mij toe, geen welkomstcomité van meneer Verstegen of van DiGi. Meneer Bäro en mevrouw Van Uhm zagen mij niet staan.

Mijn zelfvertrouwen smolt weg. Ik was niet belangrijk voor hen die een blijde boodschap wilden verkondigen. Ik was geen potentiele klant.

De zaal was gevuld met verkopers, demonstrateurs en slagers. Daar sta je dan, niets te verkopen, niets te kopen,  niets te demonstreren en slager ben ik eigenlijk ook niet meer.

Dan droom ik weg naar oude tijden, toen ik zelf nog slager was. De tijden dat de Jaarbeurs in zijn geheel werd gevuld door de Internationale Slagers Vakbeurs. Grote stands, grote demonstraties, standbeelden en kunstwerken van vet gemaakt. De tijd van alles moet groot en veel. Die goeie ouwe tijd?

Maar nu loop ik op de Slavakto van 2022. De beurs van en voor slagers van een branche die zichzelf opnieuw moest uitvinden. Een branche die niet meer geassocieerd wil worden met de kiloknallers en plofkippen maar wel met kwaliteit vlees van dieren die een goed leven hebben gehad en op de juiste wijze worden geslacht. Een branche waar hygiëne en voedselveiligheid geen discussies kan opleveren. Een branche die begrepen heeft dat de hedendaagse consument niet gemakzuchtig is als het gaat over de aankoop van kwaliteit vlees, vleesproducten en maaltijden. De consument wil geen eenheidsworst. De branche heeft dat goed begrepen.

Ik dwaal rond en ik bezie alle stands. Opvallend dat er veel samenwerkingsverbanden zijn. Boeren, franchiseorganisaties, groothandel. Kennis delen en samen de branche door ontwikkelen lijkt het credo voor de Slavakto 2022. Jammer dat er weinig of niets te vinden was op gebied van energiebesparing.

Dwalend over de beurs kom ik gelukkig nog een paar oude bekenden tegen, even bijpraten over vroeger. Vroeger toen alles anders was maar niet beter.